Anders dan Anderen En dat dat heel m'n leven lang niet zou veranderen Maakte dat mij eerst wel een tikkeltje nerveus Maar ja, het was nou eenmaal zo, ik had geen keus In het begin dat wil ik zeker niet ontkennen Was ook voor mij dat 'anders zijn' wel even wennen Ik dacht: hoe moet ik 't ze thuis nou toch vertellen Die gaan meteen een psychiater voor me bellen En ook hoe zullen mijn vrienden het verwerken Zo'n vette roddel hou je nooit binnen de perken Dus ik besloot ik hou voorlopig mondje toe Want ik voorzag een hoop gedonder en gedoe Maar na een tijdje ging het toch een beetje knagen Mijn vader ging zo af en toe voorzichtig vragen: "Zeg jongen, wordt het onderhand nou niet 's tijd Dat je thuis komt met een leuke vlotte meid" Dus op een goeie dag toen wij aan tafel zaten Trok ik de stoute schoenen aan, begon te praten Ik zei: "ik weet niet goed hoe ik 't uit moet leggen" Toen zij mijn moeder: "Kind, jij hoeft niets meer te zeggen" "Ik heb het eigenlijk al een tijdje aan zien komen Er komen vast geen mooie dames in jouw dromen Maar ook al zul je dan nooit met een meisje trouwen Ik en je vader blijven toch wel van je houden" Er viel wel honderdduizend kilo van mijn schouders De tranen biggelden bij mij en bij mijn ouders Ik kon weer opgelucht en rustig ademhalen Het had weer zin mijn verdere toekomst te bepalen Maar 't gaat helaas niet overal zoals bij mij Ik ken er ook die de wanhoop haast nabij zijn Voor de familie of gewoon omdat 'het zo hoort' Zijn ze een ander die hun eigen 'ik' vermoordt Je hebt als mens pas in het leven kans van slagen Als je door anderen wordt begrepen en verdragen Met 'hoe ik leven wil' heeft niemand wat te maken Ik schaam me niet, maar schreeuw het ook niet van de daken Dus wees niet bang wanneer je anders bent dan anderen En dat dat heel je leven lang niet zal veranderen Kom uit de kast, langer ontkennen help geen fluit Want dat je anders bent...want dat je anders bent.... Dat je anders bent dat maakt geen flikker uit